blog para andar por casa: sen zapatillas

viernes, 12 de octubre de 2007

Premio Nobel

A Doris Lessing ,premio Nobel ,por ser un pouco nosa , témola entre nosoutras cómplices. Cómplice. Dura. Admirada. Envidiada.

Un só día vin unha muller que me recomendou que lese o Caderno dourado, aquela muller xa ficou por sempre na miña historia porque Doris Lessing pasou a ser un referente nas miñas lecturas. Esa voz que dá alento nas horas baixas nas que unha está ás a palpadas , sen chan por sentirse diferente. Curiosamente aquel libro sobado marcado a lapis non o conservo precisamente por terlle moito apego. Agora non luxo a marxens.
"..., la observadora, y es a ella a quien acudo, en la que me refugio, cuando pienso en que mi vida será propiedad pública y no hay nada que pueda hacer al respecto. "Nunca tendrás entrada aquí, no puedes, propiedad privada, definitiva, e inviolablemente" Lo llaman soledad, es un lugar que no se puede compartir con nadie, nunca, pero es lo único a lo que podemos recurrir. A mí, a mí yo, a esta sensación de mí. ( Dentro de mí 1997 do Título orixinal: Under my skin. 1994)





No hay comentarios: